“Paltos sa Kawalan”

“Paltos sa Kawalan”

(ang katamaran ng mga Pilipino)

Minsan na tayong ginuho ng mga pagpapaalipin

Nagpakapagod tayo para sa dayuhang hangarin

Pilit umaangal ang mga sikmurang nabibitin

Tumulo ang mga pawis na hindi dapat sa atin

Noon nakagapos tayo sa paggawang sapilitan

Nakatali ang aliping pagiisip sa dayuhan

Hindi natin magawang umalma o pumalag man lang

Nagpakahirap sa iba para sa kaligtasan

Subalit ngayon na tuwid at maluwag ang lansangan

Bakit hindi natin magawang bumangon sa higaan?

Kung buhay si Rizal siya ay magugulumihanan

Ang sarili nga ba ang tanging hadlang sa katamaran?

Bakit ang iba ay sugal ang siyang inaasahan

Nagpapasilaw sa mithiing biglaang pagyaman

Sa halip na kumilos ay nakikipagsapalaran

Nagaabang nga ba ng suwerte na suntok sa buwan

Marami ang sa atin ang umaasa sa simbahan

Nananalig sila para sa grasyang inaasahan

Tuloy ang pagtayo at pagluhod ng mga mamamayan

Sana lang ay hindi ito magdulot ng katamaran

Kung patuloy tayo na sa himala ay nagaantay

Tumatakbo pa rin ang daloy ng “panis na laway”

Habang mayroong takot marumihan ang mga kamay

Pagbangon sa bawat umaga ay walang saysay!

Kung patuloy ang pagtulog at pagwawalang bahala

Ang hindik ng ating katamaran ay lalong lulubha

Marahil umaasa, sa malayo nakatulala

‘di maglalaon aapaw ang mga musmos na luha

Kung mananatiling nakatayo at tamad lumakad

Para saan pa ang mga matatamis na hinahangad

Nakabitin na pagunlad ay patuloy na sasadsad

Mananatili na lang bang nakatago ang mga palad?

Mistulang mga katawan ng musmos na naghihikahos

Bakit hindi magawang magsikap para makaraos

Hindi magawang tumayo para umukit ng paltos

Isang sugat na dapat bumuhos sa tamang bulaos

Kailan kaya bibisita ang sipag sa ating isipan?

Kailan gagalaw ang mga paralisadong katawan?

Hanggang kailan gagawing opisina ang lansangan?

Kailan mauubos ang nakatingin sa kawalan?